بررسی کمی تغییرات مکانی و زمانی پارامترهای لرزه خیزی در ایران

گستره ایران به طور تقریبی در محدوده طول های جغرافیایی 64-44درجه شرقی و عرض های جغرافیایی 40-24 درجه شمالی قرار دارد، یکی از فعال ترین نواحی لرزه خیز کره زمین محسوب می شود که این فعالیت لرزه خیزی حاصل همگرایی دو صفحه عربی در جنوب غربی و توران در شمال شرقی می باشد. در این پایان نامه، به منظور بررسی کمی تغییرات مکانی و زمانی پارامترهای لرزه خیزی a-value، b-value و dc-value ابتدا داده های دقیق لرزه خیزی گستره ایران از پایگاه اینترنتی مرکز لرزه نگاری کشور در بازه ی زمانی 2006 تا 2013 با بزرگی مساوی و بیش از 2 ریشتر دریافت شد. این داده ها اگرچه بازه زمانی نسبتاً کوتاهی را پوشش می دهند اما به دلیل دقت بالای آنها از نظر تعیین موقعیت رومرکز از اهمیت بالایی برخوردارند. پارامترهای لرزه ای یاد شده بر روی شبکه ای از نقاط با فواصل نیم درجه جغرافیایی طول و عرض به تعداد 654 نقطه و در شعاع 50 کیلومتری و به کمک نرم افزار zmap محاسبه شد و برای هر کدام از این پارامترها نقشه تغییرات مکانی تهیه گردیده و این نقشه ها تفسیر شده اند. در ادامه و به منظور تحلیل مکانی لرزه خیزی در گستره ایران، این گستره به 8 پهنه ساختاری مجزا شامل: زاگرس، البرز، ایران مرکزی، کپه داغ، سنندج سیرجان، لوت، شرق ایران و مکران تقسیم شده و پارامترهای لرزه خیزی به صورت جداگانه برای هر پهنه محاسبه و این پهنه ها از دیدگاه لرزه خیزی مقایسه شده اند. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد در بین پهنه های معرفی شده، پهنه مکران حداقل ضریب لرزه خیزی b-value و پهنه ایران مرکزی دارای بیشترین مقدار این ضریب می باشد. به علاوه، محاسبه ضریب modal value نیز که بیان گر تراز تنش لرزه ای ناحیه ای است، حکایت از آن دارد که بیشترین سطح لرزه خیزی در گستره ایران در بازه ی زمانی 2013-2006 مربوط به پهنه زاگرس می باشد. همچنین در این تحقیق به منظور تحلیل زمانی پارامترهای لرزه خیزی، کاتالوگ داده های لرزه ای مورد مطالعه به 4 بازه زمانی 2 ساله تقسیم شده و در هر بازه ی زمانی نقشه تغییرات پارامترهای لرزه ای تهیه شده و مورد بررسی قرار گرفته اند.